‘We hebben alles uit de kast gehaald om onze ecologische voetafdruk te beperken’. De Britse Franny Armstrong benadrukt het nog maar eens: ‘Ik ben filmmaakster, maar bovenal milieuactivist.’
Armstrong is het brein achter de klimaatrampenfilm The Age of Stupid, die in september 2009 in 64 landen tegelijk in première ging. The Age of Stupid is een raamvertelling (verhalen-in-een-verhaal), die begint in 2055. De laatste man op aarde (Oscar-genomineerde Pete Postlethwaite) kijkt via digitale ‘archiefbeelden’ verbijsterd terug op onze collectieve onmacht om de voorspelde klimaatcatastrofe te keren.
Die zogenaamde archieffilmpjes zijn feitelijk stukken klimaatdocumentaire, die Armstrong de afgelopen jaren heeft geschoten: zes persoonlijke levensverhalen van mensen in onder meer Nigeria, het Alpengebied en India.
Hoewel gemengd ontvangen – de groene incrowd was euforisch, nuchtere filmcritici minder – vormt The Age of Stupid een mijlpaal in de filmwereld: voor het eerst werd bij de productie consequent op alle milieuaspecten gelet. Franny Armstrong iets deed wat nog niemand voor haar had aangedurfd: in de titelrol rekent zij de kijker keurig netjes voor in hoeverre de filmproductie het milieu heeft belast.
DUIZENDEN KILOMETERS FILM
Je staat er niet zo bij stil, maar de filmindustrie is een grootvervuiler, en dan vooral de filmproductie zelf. Ga maar na: duizenden decorstukken, supersterke lampen, vliegreizen en sloten chemicaliën voor het ontwikkelen van duizenden kilometers film. Maar ook in Hollywood heeft ‘eco’ toegeslagen, net als bij met name de Australische en Britse filmindustrie.
De milieuthriller The Day after Tomorrow uit 2004 geldt als de eerste ‘klimaatneutrale’ Hollywoodfilm. Maar dat was alleen omdat de CO2-uitstoot ‘gecompenseerd’ werd door bosaanplant en andere milieumaatregelen.
‘Wij hadden het gemakkelijker’, beseft Armstrong: ‘Bij ons was het speelfilm-element beperkt. Het merendeel is documentaire. Documentaireteams zijn klein en werken niet met rolfilm, maar digitaal. Ook konden wij alles af zonder grote lampen, met natuurlijk licht.’
Met strenge hand leidde Armstrong haar team naar een totale ‘CO2-voetafdruk’ van 94 ton. Niet niks, maar toch een schijntje vergeleken met de 10.000 ton voor een gemiddelde Hollywoodprent. Zie ook: www.ageofstupid.net en www.notstupid.org
‘Door in verre landen plaatselijke crews te gebruiken, bespaarden we reiskilometers. Verder reisden we alleen als het moest, en alleen met openbaar vervoer en zoveel mogelijk over land. Eén keer heeft dat discussie gegeven. We moesten naar de Alpen. Het vliegticket was haast gratis, treinkaartjes gingen ons budget te boven. Maar één van onze honderden privé geldschieters heeft dat bijgepast.’
Dit is het vijfde en laatste deel van onze serie over duurzaamheid in de filmindustrie. Alle voorgaande delen zijn hieronder te lezen.